Puch en Tomos Club Vlaanderen

PTCV Ardennen weekend in Wirtzfeld 2008 Deel 1 4 t/m 6 April 2008 Vrijdag aankomst dag, Vrijdag was Rudi, Marc en de familie Puch met aanhang al voor het donker binnen, gevolgd door Peter en Jelle in de na-schemer en in pikke-donker wisten ook Toon en Nico het dorpje Wirzfeld bij Büllingen te vinden. En zo ook de Nederlandse kudde, die dit keer met een VW camper aan kwamen + remorreke om alle voertuigen te bergen. Al met al weer een aantal nieuwe gezichten binnen de groep zoals Rob en Tamara en de zoon van Marc. De brommers werden in de schuur gestald, de eerste reparaties gedaan.. Vertrouwd Vrijdag menu was de chili van Rudi (´s vrouw) die we ons goed lieten smaken, nog wat bij-praten na elkaar al weer 4 maanden niet gezien te hebben.. en vroeg naar bed (voor de meesten toch). Zaterdag pakten de wolken zich al samen toen we na goed ontbijt vertrokken... Onder zachte miezerregen afgewisseld met milde tot stevige buien en een perongelukke opklaring ging de rit snel over in een soort brommer survival... Nog voor we het dorp uit waren was al 2x het laatste deel van de groep kwijt, stoppen-bellen-terug rijden-weer aansluiten.. (krijg je ook als de voor-rijder geen spiegel heeft en er goed de snelheid inzet op een onbekend en bochtig parcours) Maar na het besef dat er altijd een rode vlek op het einde zichtbaar moest zijn (Peter die als hekkesluiter reed had z´n bananenpak verruild voor tomaatkleur) ging dat de rest van de rit allemaal goed. Al heeft de kopgroep soms toch flink wat tijd moeten wachten voor ze weer een rode vlek voor de ogen kreeg, want het werd een ware marteling voor mens en machine. Op een afgelegde weg van 37 kilometer konden we verder nog 11 pech gevallen noteren.... zeg maar 1 op 3km je kan je voorstellen dat er gemiddeld dus geen snelheid in zat. En we ong 6 uur over deze kippe-afstand gedaan hebben. Zo mochten we noteren: (en mogelijk hebben we nog wat kleinigheden over het hoofd gezien) -Een afgelopen ketting, van Rob, vergezeld van een afgebroken achtertandwiel boutje.(deel 1) -Tamara´s Oranje puchje met een platte band, hersteld met een spuitbus, maar na later bleek zat er een punaise pinnetje in de band, dus bij iedere geplande en ongeplande stop is daar aan gepompt. -Bij de tussenstop hebben we gelukkig geheel kunnen opdrogen, lekker gegeten en gedronken, maar bij buitenkomst was de achterband van Jeroen leeg, binnenband vervangen. -Ondertussen was Cois nog in de weer met het oranje brommertje om er een ander sproeier en bougie in te steken. -De gaskabel van Jelle begaf het, ook snel gewisseld in het steeds kouder wordende weer (ondertussen was het al een beetje ijsregen geworden) -Nog een achterbandje lek..maar wie was het ookalweer? -Cois nog een kapotte bougie -Jeroen met een bevroren carburateur, waar door hij volgas bleef hangen. -En toen we Büllingen net weer gepasseerd hadden op naar de 2de lus van de route.. Stotterde de brommer van Cois en nog voor hij goed en wel gestopt was stond Martine al te zwaaien, net iets te enthousiast..en jawel vol in de wind en de stromende regen/natte-sneeuw nog maar eens een platte band. Het was zo nat dat de band onder een verderopgelegen afdak eerst gedroogd moest worden om te kunnen plakken dus daar hebben we een aardige tijd staan verzuipen en afkoelen. De moraal begon daarmee al wat te zakken.. -Toen ook jeroen zn gaskabel nog eens losschoot hielden we het voor gezien, de regen was ondertussen ijskoud en onze overnachtings plek op 6 km en ineens heeel aanlokkelijk. -Na een tank ronde onder een afdak waar de regen voor onderdoor sloeg, nog wat verwarring over de route naar Wirtzfeld. En toen begon de race naar huislijke warmte. Onder de treinbrug van Büllingen begaf alleen Jelle zn bougie het nog om het verhaal compleet te maken. Waardoor enkele puch familieleden alsnog terug gereden waren..waar bleeft die rode vlek toch.. Maar uiteindelijk zijn we allemaal rijdende terug gekomen, nog een hele prestatie als je al het leed overzag. Bij thuiskomst konden we opwarmen met een warme kop soep of overgebleven chili en ´s avonds zijn we door Marc getrakteerd op een heerlijke culinaire maaltijd, vergezeld door de nodige drank een onvergetelijk slot van een gedenkwaardige dag (voetnoot van de schrijver, in de kleine 20jaar dat ik met groepen rij is dit echt de ergste pechrit ooit) En of de duvel er mee speelde begon direct na aankomst de zon uitbundig te schijnen.. Dat er die avond heel wat gespreksstof was is te raden ... Zeker ook omdat het ´s nachts begon te sneeuwen wat weer een belofte gaf voor de volgende dag. Dat het gezellig was bleek wel dat het voor sommigen duurde tot de zon weer op kwam. Gelukkig was de grond nog niet genoeg afgekoeld om een massief sneeuwtapijt mogelijk te maken maar alles zag er ´s morgens schilderachtig uit om nog rond een uur of negen aangevuld te worden door een verse laag. Door de veelheid aan foto´s hebben we een vervolg pagina >>>